“Otorite”yi farkettiğimizde kendi “asi” yanımızı da farkederiz. Ya da “boyun eğen” yanımızı. Otorite kavramının içeriğini burada tartışmıyorum çünkü yine 7,5 milyar nüfus için ayrı bir anlayış vardır eminim. Ancak tanrı ve ben ilişkisini anlamlandırmak açısından fikrimi söyleyebilirim.
Otoriteyi farkettiğimizde, boyun eğmek ( aksi takdirde ceza alabiliriz, sevilmeyebiliriz, onaylanmayabiliriz, kabul edilmeyebiliriz ve bunlar da bizim için acı verici olasılıklardır…acıdan kaçınırız ) veya isyan etmek ( aksi takdirde biz kendimiz olamayız, kendimizi hapsolmuş hissederiz, arayıştan ve dolayısıyla öğrenip büyümekten vazgeçeriz diye hissedip isyanımızı haklı kılmak için otoriteyi eleştiririz, yargılarız, küçümser veya aşağılarız ) arasında gider geliriz…İsyan ettiğimiz zamanlarda ise “tanrıcılık” oynamaya başlarız. Her şey daha iyi olabilir, sistemde hata var, ama bu haksızlık, benim başıma nasıl böyle bir şey gelebilir, neden kendim gibi olamıyorum, hayat nasıl bu kadar acımasız olabiliyor, neden yaşıyoruz ki, tanrı ya da allah ya da yaradan varsa buna nasıl veya neden izin veriyor der dururuz…
Boyun eğdiğimiz zamanlar da içimizde bir şeyler hep eksiktir. Bir türlü beklediğimiz onay ve kabul gelmez, bir türlü sevdiremeyiz kendimizi, ne yapsak boşunadır, ne yapsak-ne etsek memnun edemeyiz sevgisine ihtiyaç duyduklarımızı…ve yine “tanrıcılık” oynamaya başlarız. Zaten bizi kim sevsindir, zaten boyumuz kısa-yüzümüz sivilceli-ter kokuluyuzdur, zaten hiç bir şeyi beceremiyoruz ve hiç bir özelliğimiz yoktur, çok sıkıcı-sıradan-embesil biriyizdir, hiç yaratıcı fikrimiz yoktur-insanlar bizi ne yapsındır… 🙁
Aslında bu tanrıcılık oyununu oynarken bizler gerçekte esma-ül hüsna‘yı deneyimliyoruz. Cemal’i ve Celal’i 🙂 “Gibi” ya da “mış” gibi yapıyoruz. “Otorite” ile sanki flört ediyoruz, dans ediyoruz!
(Devam edecek…)
http://www.youtube.com/watch?v=Rmnf6P4XJmU