Bazen yol önümüzdedir…ama adım atamayız, başlayamayız. Gerçekte içimiz ister adım atmayı, başlamayı. Bir yandan da geride kalacakları düşünürüz…yapılacak işler, çocuklar, sevdiklerimiz, ilgimizi bekleyen bir dolu şey yani. Böyle zamanlarda “tut ki öldüm” diye düşündüğüm olmuştur. Öldüğümüzde geride bıraktıklarımız için artık hiç bir şey yapamayız. Ne tamamlanmayı bekleyen dosyalar, ne yıkanması gereken çamaşırlar, ne köpeciğin aşısı, […]