İster fiziksel ister duygusal olsun. Acı çektiğimizi hissettiğimiz, düşündüğümüz zamanlar vardır. Böylesi zamanlarda bu acıdan kurtulabilmek için ya bir hekime görünmek isteriz, ya bildiğimiz ilaçlardan birini alırız, ya ölmek isteriz… Bir başka yol da acının içine derinlemesine yerleşmek, onu iyice hissetmek, dibine kadar yaşamaktır. Böylesi anlarda tam anlamıyla bir dönüşüm gerçekleşir. Bu durum fiziksel düzeyde […]
Bir şey oluverir, bir hal yaşarız ve Ahhhh! deriz…düşeriz…sanki midemize bir yumruk yemişizdir, boğazımıza bir şey düğüm düğüm olmuştur, kan beynimize sıçramış, serilip kalmışızdır, ölsek daha iyidir…Ama ölmeyiz! Ölmeyiz çünkü dışarıda bizim yaşamımıza devam etmemizi bekleyen bir dolu şey vardır…ailemiz, çocuklarımız, var kaldığımızı kanıtlayacağımız insanlar, yatırılması ve ödenmesi gereken faturalar, hesaplar ve belki de dostlarla […]
Zor zamanlardan geçiyoruz değil mi? Aslında “bu daha başlangıç” bile diyebilirim…Başka bir döngüye doğru ilerlerken bir yanımızı da geride bırakıyoruz…Döngüler döngüler içre…Zor olmasına gelince…Zorluk tanımı hepimiz için değişiyor, hepimiz tamamen farklı şeylere ya da durumlara “zor” diyoruz. Bakalım neler bekliyor bizi ya da biz neyi yaratıyoruz? Acaba birliğin dayanılmaz cazibesine kendimizi kaptırıverecek miyiz?
Bazen yol önümüzdedir…ama adım atamayız, başlayamayız. Gerçekte içimiz ister adım atmayı, başlamayı. Bir yandan da geride kalacakları düşünürüz…yapılacak işler, çocuklar, sevdiklerimiz, ilgimizi bekleyen bir dolu şey yani. Böyle zamanlarda “tut ki öldüm” diye düşündüğüm olmuştur. Öldüğümüzde geride bıraktıklarımız için artık hiç bir şey yapamayız. Ne tamamlanmayı bekleyen dosyalar, ne yıkanması gereken çamaşırlar, ne köpeciğin aşısı, […]