Çocuklarımız küçükken elbette sık sık ağlarlardı… Konuşamadıkları için daha da bir ağlarlardı 😉 Ne yapsın bebeler, nasıl anlatsınlar ki dertlerini başka türlü 🙂 Böylesi zamanlarda, yani yaklaşık 6 aylık olduklarında onlara nefes almayı öğretmiştim. “Sadece nefes al, sakince nefes al, nefes aldığını fark et” derdim onlara 🙂 Tabi ki konuşamıyorlardı bile o zamanlarda. Ama söylediklerimi anlıyorlar […]
Artık pek çok yerde regresyon çalışması, geçmiş yaşamları şifalandırmak, regresyonla geçmişi onarmak, temizlemek vs. gibi anlatımlara daha sık rastlıyorsunuz… Çokça merak, biraz ürküntü, biraz heyecan, biraz küçümseme, biraz yüceltme ile bakıyorsunuz… Bakış açınıza bağlı olarak 🙂 Bugüne kadar danışanlardan, arayan soran bilgi alan kişilerden, ne işle uğraştığımı merak edenlerimizden aldığım geri bildirimlere dayanarak bu konuya […]
Hayatımız boyunca yaşadıklarımız bize hep bir şeyler öğretir… Hoş! Hayatı bir öğretmen gibi algılamak, hayata öğretmen etiketi yapıştırmak pek hoşuma gitmez… Belki de bu kendimde zaman zaman hissettiğim Bayan Rottenmeier kılıklı hal ve gidişatımdan sıkıldığım içindir 😉 Zaman zaman kendimiz söyleriz ya da başkalarından duyarız… “Affettim ben onu”, “Unuttum ben onu”, “Aştım ben onu” diye. “O” […]
Korkmak utanılacak bir şeydi! Dalga geçerdi insanlar. Aşağılık ve iğrenç bir böcek muamelesi yapılırdı, küçümsenir, ezilmeye çalışılırdı çocuk kendim.. Hem korkar hem de korkuyor olduğumdan korkardım… İkisi birbirine karışırdı korkuların ve büyürdü, büyürdü içimde kendime duyduğum nefret, iğrenme, kendimi küçük ve hakir görme duygularım… Nasıl başa çıkacağımı bilemeden, korkuyor olmaktan nefret ederek, kendi öz duygularıma […]
Otorite olarak “ben”den ayrı bir şeyi tanıdığımızda, yani böyle bir şeyin varlığını kabul ettiğimizde “ayrılık” duygusu ile birlikte dışlanmışlık, görmezden gelinme, yalnızlık, boşluk, sevilmeme, değersizlik vb. duygularla da tanışırız. Önce kendimizi kurban ederiz bu ayrılığa. Bu duygularımızı haklı çıkarabilmek için kendimizi görünmez, değersiz, dışlanmış biri haline getiririz. Asıl kendimizden ayrı düşeriz. Bu boşlukla başa çıkabilmek […]
Hayatımızda bir dersi belleyemedik mi? Bir türlü geçemiyor muyuz? Bir yerlerde tıkanıp kalmış da hayat bize Çanakkale geçilmez deyip duruyor mu? Tamam işte…o zaman sizi en çok sinir eden, en çok kafanızı bozan insan, hayvan,durum, konu vs. ne varsa iyi bakın…Dönüp bir daha bakın…
Hani bazen fiziksel bir acımız olmadığı halde sanki gerçekten bir yaramız ya da bir sancımız varmış gibi hissederiz…sanki canımız yanıyordur…işte böyle zamanlarda deriz ” canım yanıyor ” diye…gerçekte kalbimizdir acıyan. Neredeyse elle tutulur ve gözle görülür bir yara varmış gibi acır işte kalbimiz. Ya kırgınızdır, ya kıskançlık krizleri içindeyizdir, ya hasetten çatlamak üzereyizdir…ya da fena […]
Suçluluk…Aslında bir duygu değildir…Bir durumdur “suçlu” olmak. Ne ki kendimizde veya başkalarındaki bu durumu hep bir duygu olarak tanımlamaya alışmışız…Böyle bir durumda hissettiğimizin adı gerçekte “utanma”dır. Söz konusu olan utanma duygusudur. Sağlıklı bir utanma duygusu, bizi hem kendimize verdiğimiz değerle karşı karşıya getirir hem de davranışlarımızın başkaları üzerindeki etkisini dikkate almamız konusunda bir işarettir. Örneğin […]