“Pozitif düşünme” tiryakiliği mi?
Acı çekerken nasıl “pozitif” düşünebiliriz? Ya da kederliyken, yastayken, endişeliyken? “Aaaa, aşkolsun ama, pozitif düşün, öyle olmasaydı şöyle olmazdı, öyle yaşanmasaydı böyle olmazdı” diyenlerimiz çoktur. Kendimiz de deriz bunları kendimize. Ancak bunu söyleme…
“Sadece nefes al!” ya da “Koyver gitsin”
Çocuklarımız küçükken elbette sık sık ağlarlardı… Konuşamadıkları için daha da bir ağlarlardı 😉 Ne yapsın bebeler, nasıl anlatsınlar ki dertlerini başka türlü 🙂 Böylesi zamanlarda, yani yaklaşık 6 aylık olduklarında onlara nefes almayı öğretmiştim.…
REGRESYON ÇALIŞMASI NE DEĞİLDİR?
Artık pek çok yerde regresyon çalışması, geçmiş yaşamları şifalandırmak, regresyonla geçmişi onarmak, temizlemek vs. gibi anlatımlara daha sık rastlıyorsunuz… Çokça merak, biraz ürküntü, biraz heyecan, biraz küçümseme, biraz yüceltme ile bakıyorsunuz… Bakış açınıza…
AFFETMEK & UNUTMAK & AŞMAK
Hayatımız boyunca yaşadıklarımız bize hep bir şeyler öğretir… Hoş! Hayatı bir öğretmen gibi algılamak, hayata öğretmen etiketi yapıştırmak pek hoşuma gitmez… Belki de bu kendimde zaman zaman hissettiğim Bayan Rottenmeier kılıklı hal ve gidişatımdan…
Korkuyla kucaklaşıyorum…(1)
Korkmak utanılacak bir şeydi! Dalga geçerdi insanlar. Aşağılık ve iğrenç bir böcek muamelesi yapılırdı, küçümsenir, ezilmeye çalışılırdı çocuk kendim.. Hem korkar hem de korkuyor olduğumdan korkardım… İkisi birbirine karışırdı korkuların ve büyürdü, büyürdü…
TANRICILIK OYNAMAK YERİNE TANRI OLMAK! ( 4-5)
Otorite olarak “ben”den ayrı bir şeyi tanıdığımızda, yani böyle bir şeyin varlığını kabul ettiğimizde “ayrılık” duygusu ile birlikte dışlanmışlık, görmezden gelinme, yalnızlık, boşluk, sevilmeme, değersizlik vb. duygularla da tanışırız. Önce kendimizi kurban ederiz…
Kaçış yokkkkkk !
Hayatımızda bir dersi belleyemedik mi? Bir türlü geçemiyor muyuz? Bir yerlerde tıkanıp kalmış da hayat bize Çanakkale geçilmez deyip duruyor mu? Tamam işte…o zaman sizi en çok sinir eden, en çok kafanızı bozan…
CANIM YANIYOR YA DA CANIMI YAKIYORSUN !!!
Hani bazen fiziksel bir acımız olmadığı halde sanki gerçekten bir yaramız ya da bir sancımız varmış gibi hissederiz…sanki canımız yanıyordur…işte böyle zamanlarda deriz ” canım yanıyor ” diye…gerçekte kalbimizdir acıyan. Neredeyse elle tutulur…
SUÇLULUK, BİZE ÖFKEMİZİ REDDETMEMİZİ SÖYLER…?*
Suçluluk…Aslında bir duygu değildir…Bir durumdur “suçlu” olmak. Ne ki kendimizde veya başkalarındaki bu durumu hep bir duygu olarak tanımlamaya alışmışız…Böyle bir durumda hissettiğimizin adı gerçekte “utanma”dır. Söz konusu olan utanma duygusudur. Sağlıklı bir…
