Bazen yol önümüzdedir…ama adım atamayız, başlayamayız. Gerçekte içimiz ister adım atmayı, başlamayı. Bir yandan da geride kalacakları düşünürüz…yapılacak işler, çocuklar, sevdiklerimiz, ilgimizi bekleyen bir dolu şey yani.
Böyle zamanlarda “tut ki öldüm” diye düşündüğüm olmuştur. Öldüğümüzde geride bıraktıklarımız için artık hiç bir şey yapamayız. Ne tamamlanmayı bekleyen dosyalar, ne yıkanması gereken çamaşırlar, ne köpeciğin aşısı, ne okunması gereken kitaplar, ne hava durumu, ne gidilecek tatil yerleri…hepsi ama hepsi ile ilgimiz biter, bizim sorumluluğumuzdan çıkar…Regresyon çalışmaları sırasında karşılaştığımız ölüm anı sonrası rahatlama da bunun gibi bir şeydir aslında 🙂
Sonuçta ben şimdi bu adımı atmayı seçiyorum ve ilgimi bekleyen her ne ise onları yaşamın kendisine emanet ediyorum. Yaşamın incecik örülmüş olağanüstü ağlarının gerekeni yapıcı, koruyucu, kollayıcı sevgili aklına güveniyorum.
Şimdiki yolum hem severek yaptığım regresyon çalışmalarının mesleki dünya zirvesinde zaman geçirmeyi kapsıyor, hem de sonrasında hakkında çok şey duyduğum ama bilmediğim bir yürüyüşü 🙂
Açıkçası bir kaç yıldır hayalini kurduğum ve yapabilmek için santim hesabı para biriktirdiğim ve her şeyin yolunda gitmesi için elimden geleni yaptığım bir yürüyüş…Camino de Santiago! Pek çok rotası olan bir hac merkezi aslında…benim rotam da Porto – Ponte de Lima – Redondela – Padron – Santiago de Compostela – Finisterre – Muxia olacak…yüzyıllardır paganlardan hıristiyan hacılara kadar yoldaşlık etmiş olan Portekiz-İspanya rotası.
Bu yürüyüş de bende bir dolu şeyi değiştirip dönüştürecek…biliyorum. Böyle yollar bende hep bir yürek çarpıntısı yaratır…her zaman yaptığımız yürüyüşlerden, gezilerden, gidip gelmelerden farklıdır…o yüzden yolun başında durur ve düşünürüz adım atmayı…Biliyorum ki giden ben dönen benle aynı olmayacak…o yüzden de bu tür yolculuklar bir şeylerin bitişi ve bir başka şeyin başlamasıdır bence…o yüzden ölüm kavramının içeriği benim için neredeyse sevinç doludur 🙂 Tabii, bence de ölümlerin hepsi böylesinden olsun 🙂
Ruhumun seyir defterinde başka bir sayfayı açmak ve içini gönlümce doldurmak üzereyim. Bu sevincime sizler de katılın isterim…kalben yanımda olduğunuzu bilmek şimdilik yalnız çıktığım bu yolculuğun sessizliğinde yeni sesleri, yeni nefesleri tanımama destek olacak…Görüşmek üzere diyorum…kalın sağlıcakla…
Bom Caminho!