Çocukluğumu çocuklarım olduğunda hatırladım 🙂 Anne olmayı öğrenirken nasıl bir çocuk olduğumu daha iyi anladım. Belki de çocuk olmayı öğrendim önce, sonra anne olabildim. Olabildim mi onu da çocuklarım anne & baba olduklarında belki içtenlikle değerlendirebilirler… Anladığım şu ki büyümek denen şey sancılı, acı verici bir deneyimdi. Annem, babam ve ablamdan oluşan iç halka ile dede ve babaannemin yer aldığı ikinci halka ile kurduğum ilişki, bugün yaşadıklarımı hala etkiliyor.
Çocukluktan yetişkinliğe geçerken beden büyüyor gelişiyor, biyolojimiz gerekeni yapıyor otomatiğe bağlanmış halde…de!.. ruhumuz takılıp kalıyor 2 yaşta, 5 yaşta, orda burda 🙁 Sonra… ne mi oluyor? Bir regresyon terapisti beni o takılı kaldığım, soğuk boşluklarda kaybolduğum karanlıklardan kendime uyandırıp bugüne, kendime, kendimle barışa, kendime sevdaya getiriyor 🙂 Mutlu sonla biten masallar misali… Ancak bu mutlu sondan çok umutlu, heyecanlı, meraklı, coşkulu ve biraz da korkulu bir başlangıç oluyor 😉
Çocuklar büyürken edindikleri korkular, kaygılar, endişeler vs. artık çocuğun başa çıkamayacağı duruma geldiğinde tırnak yeme, saç koparma, anoreksiya & bulimiya, muhtelif tikler, kırık & çıkık, migren, kolit, apandisit ve bedende muhtelif iltihaplanmalar gibi pek çok fiziksel belirti verir. Bedene yansımasından hemen önce de içe kapanıklık, dikkat dağınıklığı, huysuzluk & huzursuzluk, öfke patlamaları, mızmızlanma, sürekli ağlamaklı olmalar, yalan söylemeler – olanı olmamış gibi ya da olmayanı olmasını istediği gibi anlatmalar-, başkalarına ait olan eşyayı kurcalama veya alma, başkalarına öykünme veya başkalarını yerme vs. olarak duygusal & davranışsal düzeyde kendini gösterebilir… “Bana bak, benimle ilgilen, beni anla, beni sev, beni kabul et” der…
İşte bizler böyle büyürken bize destek olacak en önemli şey “GÜVEN” duygusudur. Güvenmek, güvenildiğimizi bilmek ve bu güven duygusuna karşılık verebilmek için güven duyulabilir olmayı sürdürmek döngüsünde gerçek büyümeyi ve gelişmeyi başarabiliyoruz. Bu doğal büyüme ve gelişme ortamında yaşayan çocuklar için her hangi bir düzensizlik, sıkıntı ve terapi ihtiyacı gösteren bozukluk söz konusu bile olmuyor 🙂
Sorumluluk bilincimiz de güven duygumuzla birlikte gelişiyor… Büyümek zor zanaat 😉
Hayata kendimizden gelene güvenmek, kendimizin varlığına güvenmekle eş anlamlı bence…
Sevgiyle…
Not: Çocuk – anne – baba ilişkisi bir çok detayı dikkate almamızı gerektiriyor. Yazdıklarım bu ilişkinin miniminnacık bir parçası. Anne ve baba olmanın güçlükleri de çocuk olmaktan aşağı kalmıyor. Güvenle desteklenmeyi hepimiz hak ediyoruz 🙂 Halil Cibran’ın bilinen şiirini hatırlamak da işimize yarayabilir.