Sevgili müzmin ilişki şikayetçilerimiz!
Evet işte o da diş macununu ortasından sıkıyor, kirli çoraplarını ortada bırakıyor, sana bu pandemi döneminde bilgisayarının başında oturup işini yapman için gereken ortamı sağlamıyor, sen işini tamamlamaya uğraşırken o sana yemek hazırlamıyor…
İyi miyiz?
Yaklaşık bir yıldır hem doğanın kendini düzenlemeye çalışırken oluşan fırtınalar, yangınlar, depremler, seller ve ani ısı değişimleriyle hem de virüs üzerinden yürüyen bir korku-baskı fırtınası ile sersemlemiş bir halde olabiliriz. Gerçekten iyi miyiz?…
Sistemler, sistem diyalogları, “Topluluk – Ben İlişkisi”…
Hepimiz birer sistemiz! Yaşam denilen kaotik sistem içerisinde, sürekli hareketle birleşip-ayrışan ve hala bütün kalmaya devam eden (ya da bütünde kalmaya devam eden) sistemin içerisinde sistemleriz… “Ben” diye tanımladığımız şey; kendimiz ve kendimiz…
Neden en çok sevdiğimizi yaralarız?
Günlük haberlerde ne yazık ki sıkça rastlamaya başladığımız “çok seviyordum, o yüzden öldürdüm” “öldürme niyetim yoktu ama ne olduğunu anlamadım, birden kendimi onu defalarca bıçaklarken buldum” “çok sevdiğim için yaptım” gibi ifade edilen…
Hangi derdin dermanıysan söyle, o derde düşeyim!…
Geçenlerde uzunca bir yolda giderken, önümde giden arabanın arka camındaki yazı dikkatimi çekti… “hangi derdin dermanıysan söyle, o derde düşeyim!”… Kimin sözüdür, o aracı kullananın kendi deyişi midir bilemem. Sadece bana çok fazla…
Çocuklarımıza aktardıklarımız, çocuklarımızın taşıdıkları…
Çocuklarla yaptığımız çalışmalarda, süreç bir süre sonra anne ve baba üzerinden yürüyor. Çocuklar çok çabuk rahatlama, anlamlandırma ve geride bırakma yeteneğine sahipler 🙂 Özellikle 3- 11 yaş arası çocuklar. Ancak birlikte yaşadığı ailesi…
“Ben zaten her acının tiryakisi olmuşum”!..
“Acıdan kaçınma ve hazza ulaşma dürtüsü” diye birşeyler duymuşsunuzdur. Ego tarafımıza atfedilir ve ilkel benliğimizden kaynaklandığı anlatılır. Hemen teorileri pas geçiyor ve gündelik hayatımızdaki görüntüye, üzerimizdeki etkilerine odaklanıyorum 🙂 Gelin bu acı tiryakisi…
Hasetten çatlıyoruz (mu?)!
Haset; başkalarının sahip olduklarının (buna inandığımız) aslında bize ait olması gerektiğini (buna inandığımız) düşündüğümüzde gelen duygudur. “O unvanı aslında ben hak ediyorum – o elbise aslında bana daha çok yakışır – bu adama/kadına…
Bugün! Dünün geleceğiydi… Yarının geçmişi olacak!
Bugün 🙂 Bu an, şimdi… Ne yapmak istiyorsanız, nasıl yapmak istiyorsanız onu hemen şimdi, tasarladığınız veya hayal ettiğiniz gibi gerçekleştirmek için harekete geçin. Bunun için bir hedefiniz var değil mi? Yoksa, hedefinizin ne…
Yeni bir yıl… Yeni bir ben & biz!
” Her karşılaşmamız sonsuzluğa uzansın. Her bakışımızla birbirimizi daha çok bilelim. Her adımda yaklaşalım. Birimiz nefes alırken, biz verelim… herkes başka yollardan gelsin ki; buluştuğumuzda maceralarımızı paylaşalım. Buluşma için anlatılacak öyküler biriktirelim yaşamımızla……
