Otorite olarak “ben”den ayrı bir şeyi tanıdığımızda, yani böyle bir şeyin varlığını kabul ettiğimizde “ayrılık” duygusu ile birlikte dışlanmışlık, görmezden gelinme, yalnızlık, boşluk, sevilmeme, değersizlik vb. duygularla da tanışırız.
Önce kendimizi kurban ederiz bu ayrılığa. Bu duygularımızı haklı çıkarabilmek için kendimizi görünmez, değersiz, dışlanmış biri haline getiririz. Asıl kendimizden ayrı düşeriz. Bu boşlukla başa çıkabilmek için de döner yaralarımızı kapayacak, hatta kendimizden bile saklayacak durumlar yaratırız. Hayat boştur, ne yapsak kıymeti bilinmezdir, kimseye yaranamayızdır, insanlar vicdansızdır, düşüncesizdir, kırıcıdır, dır dır dır!!! Kurban oluşumuzun suçlularını aramaya çıkarız…
Ya da döner karşımızdakine acı çektirmeye, acıda eşitlenmeye uğraşırız…Kurbandan zorbaya dönüşürüz…
Bu da kesmezse tüm duygularımızı kapatıp stand-by modunda koca bir sessizliğe sığınır, gözlemci-tanık konumunda öylece takılırız…Kendimizle birlikte yaşamdan da ayrı düşeriz. Sadece otomatik vitese bağlanmış, biyokimyasal ve fiziksel varoluşun en temel iç güdüleriyle yaşamaya çalışır, hatta yaşadığımız hissine bile kapılabilir ve insanlığımızın muhteşem varoluşunu aklımıza bile getirmeyiz.
Ve ruhumuz, tüm varlığımız acı çeker 🙁
Tanrı fikri işte böyle bir ayrılık fikriyle doğar. “Ben”den ayrı, ulaşılmaz, varılmaz, bulunmaz, erişilmez bir şey! Hele zor zamanlarda daha da belirgindir bu “ayrı”lık hissi… Kendimizi bizim dışımızda bir tanrı kavramına teslim etmek, içimizi biraz ferahlatır. Bu ayrılık hissiyle baş etmemizi kolaylaştırır.
Onun varlığı bizi tanrıcılık oyunumuzun içinde daha değerli kılar. Bu oyunda işe yarar bir varlık olduğumuzu hissettirir. Bu oyunda giydiğimiz kostümler, takındığımız maskeler, üzerimize yapıştırdığımız etiketler vs. de bizi biz diye tanımladığımız şeyler haline gelir… Ve insanoğlu için hayatın en görünmez tuzaklarından biri tam da bu noktada bizi bekler!!!
(devam edecek)