“Tanrı olmak nasıl bir şeydir?” sorusuna cevabım ” tanrı olmak benim gibi bir şey olmaktır” olunca başka sorular da gelmişti aklıma…”ben neyim, kimim o zaman?” gibi 🙂 Sonrasında da kendimin ne ve kim olduğunu anlamak için hep aynalara bakıp durdum. Aynalar derken fiziksel olarak banyomuzda, salonumuzda bulunan, arada bir saçımızı düzeltmek vs. için baktığımız aynaları da kastediyorum. Gerçekte insanlar, durumlar, o anda yaşanan gerçekliklerdi benim aynalarım…
Hani henüz kendimizin ne olduğumuzu farketmediğimiz, algılamadığımız yaşlarımız vardır…Annemiz ya da babamız bizi ayna karşısında tutar ve ” bak…bu sensin” der…yaklaşık 1 yaşındayızdır ve yavaş yavaş “ben” ile ilgili kavramlar oluşmaya başlar zihnimizde…çevrenin hakkımızda söylediklerini de algılayıp bir çerçeveye oturtmaya başlarız kendimizi…”ne güzel bir çocuk”, “büyümüş de küçülmüş maşallah”, “tıpkı babasına çekmiş”, “amma inatçı fırlama” vs. vs…Kendimize dair fikirler, inançlar, algılar böylece adım adım, katman katman büyür ve kazınır zihnimize…Ne yaparsak yapalım kendimizi bütün olarak göremeyiz…sadece bir boy aynasına baktığımızda tanırız kendimizi…en azından fiziksel yapımızı…Bir de çevremizden hakkımızda duyduklarımızla tanımlar oluruz “ben”i 🙂 Kısacası aynalar ve insanlar bize kendimizi tanıtır sanki…
Bu aşamada tanrı olmakla ilgili ya da tanrıya dair bir sorgulamamız da yoktur aslında…kendimize ve çevremize dair bilgilenme telaşındayızdır. Saf ve sonsuz bir merakla hayat denen şeyin içinde yol alırız…Ta ki bir gün bir “otorite” kavramı hayatımıza girinceye kadar…
(Devam edecek…)