AFFETMEK & UNUTMAK & AŞMAK
AFFETMEK & UNUTMAK & AŞMAK

AFFETMEK & UNUTMAK & AŞMAK

"kendimi kabul ettiğimde, beni kabul etmen için duyduğum ihtiyacın yükünden de özgürleşirim" Dr.Steve Maraboli
“kendimi kabul ettiğimde, beni kabul etmen için duyduğum ihtiyacın yükünden de özgürleşirim” Dr.Steve Maraboli

Hayatımız boyunca yaşadıklarımız bize hep bir şeyler öğretir… Hoş! Hayatı bir öğretmen gibi algılamak, hayata öğretmen etiketi yapıştırmak pek hoşuma gitmez… Belki de bu kendimde zaman zaman hissettiğim Bayan Rottenmeier kılıklı hal ve gidişatımdan sıkıldığım içindir 😉

Zaman zaman kendimiz söyleriz ya da başkalarından duyarız… “Affettim ben onu”, “Unuttum ben onu”, “Aştım ben onu” diye. “O” ile kastedilen ya bir başkasıdır ya bir durumdur ya bir olaydır. Böyle söyleyerek o her neyse ondan bağımsızlaştığımızı, özgürleştiğimizi ancak çoğu zaman onu artık yok saydığımızı anlatmak isteriz.

Yanlış bilinen en önemli konu, affetmenin – bağışlamanın unutmak veya yok saymak olduğudur.

Affetmek dediğimde gerçekten olan her ne ise bunu anlamak, o duruma, o olaya, o kişiye dair yeni bir anlayış geliştirmek, kısmen empatiyi de içeren bir yaklaşımla kendimizden bağımsız olarak o duruma yeni bir bakış açısıyla yaklaşabilmekten söz ediyorum. Yaşadığımız her ne ise o andaki kendimize yüklediğimiz duyguları anlayıp serbest bırakmak ve temizlemekten söz ediyorum. Küçük düştüğümüze, hayallerimizin kırıldığına, kıskançlığımıza, içerlemelerimize, kalp kırıklıklarımıza dair kendimize yüklediğimiz duygu ve düşüncelere hoşçakal demekten söz ediyorum 🙂

Birisini affettiğimizde bizce yanlış olan bir şeyi de onaylayacağımız korkusu bizi bu bağışlama eyleminden alıkoyar bazen. Oysa buradaki konu onaylama değil, anlayıp kendimizi bu duygu yüklerinden arındırmak ve yolumuza devam etmektir…

Bunu başardığımızda hem benzer olayları yaşamak durumunda kalmayabiliriz hem de o yaşanan olaylara önceki duygusal filtrelerimizle ( perdeler de diyebilirim ) bulanıklaşmadan, daha net gözlerle bakabilir ve gelişmemizi sürdürebiliriz…

Hayat bizleri eğitme konusunda bu yolları tekrar tekrar kullanıyor. O durumlar içindeki kendimizi bağışlayabildiğimizde “aşmak” doğal bir sonuç olarak kucağımıza armağanlarını bırakıyor…Unutmayın! Tersine tekrar tekrar ve yargısız gözlerle yeniden bakın o olaylara… En önemsiz gibi görüneni bile, özümüzü arayışımızda kendimiz hakkında tüm ip uçlarını barındırıyor.

Sevgiyle kalın. Aştıkça özgürlüğümüzü en derinimizde hissettiğimiz dalgalarımız olsun 🙂

 

 

 

Bir yanıt yazın